Tot mijn 18e jaar was ons uitzicht vanuit de woon- en slaapkamer dit bos. Achter dit hek een strook natuurlijk bos en daarna de begraafplaats die haar ingang heeft aan de Soerenseweg in Apeldoorn.Als kind speelden we hier doodje en vonden we paddestoelen en takjes hulst voor de kerststukjes die we maakten rond kerst.In 1983 is het huis verkocht en verhuisden we naar Sunny Home aan de Jachtlaan in Apeldoorn. Nu woont er een meneer. Hij is weduwnaar. Hij woont er alleen.
Ik was er vorige week en had toevallig mijn camera bij me en heb wat foto's genomen. Vandaag kijk ik ernaar. Er zullen mensen zijn die bij het lezen van mijn weblog denken die Ben zit in een mid-life crises! Maar om eerlijk te zijn is mijn connectie met mijn oude buurt mijn ouders en de jeugdjaren altijd erg belangrijk voor me geweest. Zeker nu ik ouder wordt en zelf twee kinderen heb. En ach, het mid life gebeuren ervaar ik m'n hele leven al. :)
Toen ik beide foto's bekeek gingen de herinneringen aan vroeger weer even spelen. Hoe het was om daar te wonen. De tweeling Maurice en Marcel Sterk van de overburen.(Waar zijn jullie ?) De tragische jonge dood van buurmeisje Liesbeth van den Berg. Het oudere meisje verderop in de straat waar ik stiekem verliefd op was. Het fluitje van de buurman waarmee hij zijn hond (en zijn vrouw) naar zich toeroepte. ( Wij immiteerden dat altijd en dan riep de buurvrouw;" Ja Aard, wat is er..") En dan waren er de kippen van de buren en de buurman die ze met een bijl een kopje kleiner maakte. Maar ook het het warme beton achter op het terras waar je zomers op ging liggen en dan fantaseerde hoe het in de volgende eeuw zou zijn...
Ervaringen die ik daar heb gehad als kind en als tiener. Ik zal ze nooit vergeten. Je ziet nog net het huis van de buren. En toen ik vorige week de Planetenlaan afreed realiseerde ik me dat er heel wat van die goede oude buren niet meer leven. Ze zijn verhuist naar de andere kant van het hek als je begrijpt wat ik bedoel.
En zo volgen de generaties elkaar op. Ik vraag me af hoe het zou zijn dat huis te kopen. De man die er nu woont heeft geen kinderen en zijn vrouw is aan kanker overleden. En ooit vroeg ik hem mij in te lichten als hij het wilde verkopen. Mijn vader bouwde het huis samen met mijn opa voor 40.000 gulden. En nu...?
Eigenlijk voel ik me dáár het beste gewortelt.Ik hóór daar gewoon, en ondanks dat er nu iemand anders woont is het gewoon van mij. Ik ken elke centimer van die kavel. Ik kan hier voor het huis op het gras gaan liggen en dan klopt het hart van de aarde gelijk met mijn hart. Veel bomen en struiken zijn door mijn vader en mij in de tuin geplant.Ik sliep achter het linkerraam boven. Zomers hoorde ik de vogels en herkende hun roep.En nooit vergeet ik de sereniteit van de besneeuwde bomen in de winter en de dampige bosgrond na een regenbui.
Ik denk niet dat ik ooit het geld zal hebben om het te kunnen kopen. En daarom blijft dit een spannende plek waar ik af en toe eens langs rij als ik in Apeldoorn ben.
Moraal van dit verhaal? Je wil ergens bijhoren,ergens van zijn. Je wil jezelf in een kader kunnen plaatsen van tijd en ruimte, geliefden,familie en vrienden, buurt en plaats. Waarom ? Dat ben je, dat ben ik. Ik ben gevormd door al die plekken, die mensen, die buren, die herinneringen.Ik ben daar niet weg te denken. De buurt is anders zonder mij. Ben ik anders zonder die buurt? (Ga ik over denken!)
En toch... Je weet op een gegeven moment houdt het allemaal op. En dat is wanneer ik verhuis naar de overkant, naar de andere kant van het hek. Wat mij intrigeert is dat alle herinneringen,woorden en intense belevenissen dan pas gecomplementeert worden. Daar geloof ik in. Dat houdt me op de been. Nu is het nooit af. Dan wel. Nu zoek je altijd naar veiligheid, dan heb je een vaste burght gevonden.
Ik ben omdat mijn ouders waren. En zij waren omdat hun ouders leefden. En zo ga je terug naar het begin van het leven. Naar de oorsprong. Ik kan zonder die oorsprong niet bestaan. Die -laat ik het noemen- volledigheid, is voor mij God. En vandaag voel ik zoiets als van een stem die zegt; 'Je bent nog zo onaf, nog zo ontheemt, je bent een bijwoner, een inperfectie op zoek naar perfectie.Je streeft naar heelheid, volheid, de ultieme weldaad.Je weet niet wie je helemaal bent. Zelfs door connectie met Mij je Maker, ervaar je nu nog maar gedeeltelijke eenheid ook al voelt het leven soms goed. Je ziet in delen. Je bent nog steeds verdeelt. Straks ga ik je het allemaal helemaal geven. Als jouw en mijn hart synchroon gaan kloppen. Als je bent zoals Ik ben. Straks Ben. Aan de overkant.
Was het maar alvast zo...of misschien nog even niet...Als ik wegrij wordt het straatbordje in mijn achteruitkijkspiegel steeds kleiner. Gek,denk ik. Vroeger zat dat niet aan die lantaarnpaal vast. Het had zijn eigen paaltje. Dingen veranderen.
Ben Ketting
Mei 2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten