2008

Was weer even vergeten hoe het was om alleen te zijn.
Kim en de kids zitten bij opa en oma in de USA. Voordeel huis blijft schoon, geen dinkytoys in de studio om mijn nek over te breken en geen wasmachine die de hele dag draait. Verder nog een paar 'engeens', voor de rest is het heel stil. Stil in de morgen stil als ik thuiskom stil als ik naar bed ga and so on. Oja, ook geen trap van de kleine Julien meer in mijn zak als hij voor de zoveelste keer 's nachts bij ons in bed komt liggen. Meneertje gaat dan altijd overdwars en eigent zich het hele bed toe! Julien is niet zo'n schoothondje, dus als hij in zijn onrustige slaap zijn handjes om mijn nek vouwt zonder het te weten, geniet ik daar intens van. Dan kijk ik hem aan en bestudeer zijn fragiele gezichtje. Mooi jongetje denk ik dan, en druk een extra zoen op zijn wangetje.

Soms bekruipt me dan dat gevoel van hoe het straks gaat. In wat voor wereld ze moeten leven. Alles is zo ontzettend anders dan vroeger. Maar terzelfde tijd vraag ik me af of dat ook werkelijk zo is. Is alles echt zo anders..? Die vraag ga ik nu niet beantwoorden. Feit is dat we ze moeten voorbereiden op de wereld van vandaag en morgen.

Soms zou ik willen dat ze altijd klein bleven. Kon ik altijd lekker voor ze zorgen. Maar ja als Julien de volgende dag zijn overvolle speelgoedbox op de pers uitstort en dan mij aankijkt en heel hard in de lach schiet, denk ik wel weer ;hmmm hoe lang tot hij de deur uit kan. Erg he!

En daar kom ik nu dus weer eens achter. Geen natgezeken pamper die twee dagen onder het bed lag en zorgt voor die heerlijke weeige peuterkamerlucht. Geen uitgelaten "PAPPA" als ik thuiskom na een draaidag. Niet even lekker met Caleb koffie verkeerd bij Martins
en praten over hoe je met meisjes moet omgaan. (Wat is ongesteld pappa?)
En dan 40 dagen zonder seks... Hou op schei uit! Enfin, daar peins ik dan over als
ik alleen voor een appelflap en een nespresso aan tafel zit en denk over 'goede voornemens'. Wat een onzin. Ik heb ze nooit gehad op 31 decmber. Ik heb ze elke dag.

Die van de laatste dagen is deze! Afgelopen weken veel ellende met allerlei mensen. Jong en oud. Kids die kanker hebben, vrienden die gaan scheiden en ouders van vrienden die overlijden. Verder een pak ellende die ik en passant oppikt tijdens m'n werk. Dan lijkt soms het enige positieve nog dat Charlene in Idols zit en gaat winnen!

Nee, in die stilte van het lege huis besef ik destemeer hoe fijn het is dat alles okay is met ons. Ach dingen gebeuren, verschillen zijn er, maar er is stabiliteit. God is er ook en we hebben elkaar. En elke dag dat ik heel thuiskom en Julien zijn mond tijdens een hug aan mijn Armani afveegt dank ik God op blote knietjes voor wat ik heb. Niets is beter dan de jongetjes te ruiken en tegen Kimmie aan te kruipen. Dus bid ik nog maar eens een keertje extra en besef dat het beter is als het huis vol is, de vloer bezaait met auto's, m'n nieuwe polo besmeurt met kwijl en Calebs te dure nikies onder de stront.

Het is goed zo. Iedereen wens ik die gewone stabiliteit toe voor tweeduizendenacht!

Gewoon leven!


Ben Ketting.